Վիշապի պուրակ

Ես զբոսնել ու խաղացել եմ մի այգում, որ այսօր որոշ մարդկանց մեծատիրական ցանկությունների պատճառով ոչնչացման եզրին է: Ես իմ մանկությունն եմ պահ տվել այդ այգում և ամեն անգամ նրա կողքով անցնելիս հիշել եմ պայծառ ու լուսավոր օրերը, հպարտացել եմ այգով, որ վկայում էր կանաչ ու առողջ քաղաքի մասին, հպարտացել եմ նաև վիշապաքարերով, որոնք ապացույց են ազգի ուժեղ ու հպարտ անցյալի: Իսկ հիմա այգին ու վիշապաքարերը վտանգի տակ են, ինչ-որ մեկի քմահաճույքի տակ են, ախորժակի ու ատամի տակ են:
Մենք` մեր քաղաքը, մեր այգիները, մեր ծառերն ու պատմությունը, անցյալը, ներկան ու ապագան սիրող ու գնահատող երևանցիներս պետք է փակենք այդ ագահ ճաշակը, որպեսզի չկործանի մեր մանկությունը, չվերանա մեր ծնողների հիշողությունը, չսպառվի մեր քաղաքի շնչառությունը:
Վստահ եմ, որ միասին կլինենք ու կհասնենք հաջողության:

Շենքի բնակչուհի` Էնդի