իսկ ես ուզում եմ պատմել մի շունիկի մասին, որն հմմմ մարդուց էլ մարդա....շնից էլ շուն.....ուրեմն գնացել էինք Գոշի լիճ , բանը նրանում է, որ ճամփան չգիտեինք...մեկ էլ վանքի շրջակայքից հայտնվեց ամենահասկացող, ամենագիտակցող աչքերով մի շուն, ինքր` սև սև~~~~
մեջքին սպիտակ տող կար, մոտեցավ մեզ, կարծես մեր խոսակցոթյունն էր լսել, ...զգացել էր, որ փոքր ինչ ընկճված էինք , ընկավ առաջ ու սկսեց անտառի միջով մեզ տանել դեպի լիճ, ճանապարհին հետքեր էր թողնում, ծառերին , թփերին.....այ քեզ հրաշք, ամբողջ օրն մեզ հետ անցկացրեց, պահպանում էր տարածքը, գիշերն պաշտպանում էր մեզ կենդանիներից, ոչ մեկին մենակ չէր թողնում, անուշադրության չէր մատնում, սեղանին մոտ չէր գալիս, խելոք նստում , սպասում էր, թե երբ իրեն կկերակրենք, ..., եկավ հաջորդ օրվա կեսօրը, ժամանակն էր հեռանալու.....հենց այդ պահին այդ անդորր պահին, լսվեցին ծանր քաղաքակրթության դաժան ձայներ` բեռնատարի դղրդոց, այծի վնգստոց, սղոցի փռթոց, արյան չռռոց....շունը, որն կարծես բնազդորեն պիտի մնար այնտեղ, ուր արդեն մահացած այծից մի կտոր միս էլ իրեն կհասներ ...նա հոտոտեց տարածքը, զգաց ագրեսիան ու միացավ մեզ` բուսակերներիս.....ու մենք միասին, փոքր ինչ հուզված, շարունակեցինք , անտառի միջով, դեպի ետ ճամփան....
Բաժանում չկար...ես չեմ բաժանվում նրանցին, ովքեր ինձ հարազատ են...շունիիիիիիիիիիկ~~~~~~դու իմ մեջ ես...ես քեզ սիրում եմ